Odtrutka

Są takie momenty w życiu, że człowiek siada i zaczyna się zastanawiać - Czy to, co robię, w ogóle ma sens? Myślę, że nie mnie jednemu podobną sesję przemyśleń zafundowali w piątek piłkarze Widzewa i Legii. "Klasyk". Zero ambicji, zero umiejętności i fura przypadku. Jak ktoś ma się tym ekscytować? Nie było rady, w sobotę jechałem z detoksem.

Na przystawkę poszło Mainz z Borussią. Mówiąc szczerze - to był kiepski mecz. Oglądając go, miałem cały czas świadomość, że jest kiepski. Borussia ani mnie ziębi, ani mnie grzeje. Tym bardziej Mainz. A jednak, pomimo chaosu i nieporadności z obydwu stron, ten mecz smakował jak doprawiony sznycel z najlepszej knajpy w porównaniu z surowymi, przemarzniętymi kartoflami z Ekstraklasy.

Co z tego, że Borussia od pierwszej minuty stwarzała więcej zagrożenia pod własną bramką niż pod bramką Mainz? Co z tego, że większość meczu spędziłem zastanawiając się czy Lewandowski tak genialnie się porusza, czy jednak Mainz tak beznadziejnie kryje? Co z tego, że obie drużyny zdawały się kłaść na wynik meczu większą lachę niż ja, który Bundesligę oglądam tylko z nudów albo desperacji? To i tak było tętniące zaangażowaniem Weltklasse w porównaniu do tego, czym strułem się wieczór wcześniej.

Co do Lewego to muszę przyznać, że prawda leży gdzieś pośrodku. Mainz kryło strefą, ale robiło to tak nieporadnie, że rozgrywający bardzo dobre zawody Polak wyglądał jakby był dostawionym nieprzepisowo dwunastym zawodnikiem. Gdyby Borussia miała siły grać co trzy dni, taka dyspozycja rywala skończyłaby się kanonadą, a tak obejrzałem sobie skromne 1:2 do przerwy, bezpiecznie dowiezione przez Mistrza Niemiec w drugiej połowie meczu.

Polacy? Lewandowski - świetny. Bundesliga zaliczyła mu dwa trafienia, moim zdaniem niesłusznie, bo przy pierwszej bramce piłki raczej nie musnął. A nawet jeżeli, to tak nieznacznie, że nie wpłynął na tor lotu piłki. Choć trzeba oddać, że komu nie zapisać tego trafienia, Lewandowski miał duży wkład w gola, bo zaabsorbował i przepchnął obrońcę - inaczej ta piłka nie miała prawa wpaść. Drugi gol to już klasowe wykończenie. Jest okazja, to czemu się nie zabawić? Lewandowski wykończył sam na sam eleganckim lobikiem, warto też podkreślić, że dobrze zabrał się z nie najłatwiejszym podaniem.

Jeżeli ktoś nie widział meczu, warto odszukać sobie trafienie Caligiuriego dla Mainz. Książkowy przykład soczystego huknięcia w okienko.  Występy Błaszczykowskiego i Piszczka można śmiało przemilczeć. Po prostu byli na boisku i noty, które wystawili im Niemcy z "Ruhr Nachrichten" (odpowiednio 4.0 i 3.0) są jak najbardziej uzasadnione. Najlepszym piłkarzem meczu wybrano Lewandowskiego (nota 1.5), chociaż ja bym palmę pierwszeństwa przyznał jednak Reusowi. Niesamowicie chłop walczył. Niby podwieszony napastnik, a kilka razy ratował kolegom skórę fantastycznymi wślizgami.

Po przystawce chwilka odpoczynku i danie główne - Premier League. Barcelona może sobie grać futbol z innej planety, Real może sobie ściągać nawet po 15 genialnych piłkarzy na jedną pozycję. Te dwie drużyny mogą bić się na śmierć i życie w walce o mistrzostwo. Mogą ścigać się w wykręcaniu kolejnych absurdalnych rekordów. Ale najlepszą ligą pozostaje ta angielska. Rozsądna równowaga pomiędzy talentem i wyszkoleniem, siłą i techniką, fantazją i dyscypliną. No i słowo klucz - rywalizacja. Tam w piłkę grają zawsze dwie strony.

Obejrzałem sobie starcie Aston Villi z Arsenalem. Skończyło się 0:0. Kanonierzy rozczarowali. Ale jak się ten mecz oglądało. Jedni mieli swoje sytuacje i drudzy mieli swoje sytuacje. Była taktyka, ale były też ułańskie szarże. Po tych wszystkich sesjach samoumartwiania się poprzez oglądanie Ekstraklasy, nareszcie oglądałem futbol.

Jak była centra, to nie trzeba było się domyślać do kogo ta centra była rzucona. Jak obrońca był na boku, to dokonywał rzeczy nieprawdopodobnych w Ekstraklasie - wystawiał nogę i blokował dośrodkowanie. Jak był strzał, to widziałem strzał, a nie nieudane podanie. Wreszcie, jak komuś coś nie wyszło, to nie wyszło. Nie ma tłumaczeń, że trzeba pochwalić decyzję, że strzał 5 metrów od bramki też jest groźny. No i ta dyscyplina taktyczna, synchronizacja w ruchu - uczta dla oka.

Może przesadzam, może dla bezstronnego widza albo kibica Kanonierów ten mecz nie był aż tak dobry. Ale ja już tak mam, że lubię Villansów, a w piłce nożnej bardziej kręci mnie to, jak trzech piłkarzy naraz pokaże się do podania niż jak ktoś strzeli bramkę. No i defensywa. Ustawić drużynę tak, że każde otwierające podanie przeciwnika musi minąć trzech - czasem nawet więcej - zawodników, a jednocześnie nie wepchnąć całej jedenastki we własne pole karne? To jest sztuka!

Może dlatego właśnie tak lubię drużynę z Birmingham. Gra w najlepszej lidze świata, ale rzadko bywa faworytem w swoich meczach, więc zwraca dużą uwagę na defensywę, szczególnie w starciach z lepszymi drużynami. Raz, że zawsze fajnie kibicuje się słabszemu. Dwa, że to moja ulubiona liga, mój ulubiony styl grania. Trzy, że połaskotano mój taktyczny fetysz. Efekt? 90 minut spędzone na "ufach", "achach" i innych wariantach westchnień podekscytownego kibica.

Niestety, o ile w trakcie detoksu było przyjemnie, to po fakcie dopadł mnie moralniak. Wisła i Widzew to drużyny, z którymi utożsamiam się zdecydowanie bardziej niż z Villą. Na meczu Anglików nawet nie miałem jeszcze okazji być osobiście. A jednak, meczem Villi potrafiłem się ekscytować, tymczasem ligowego klasyku, meczu ze znienawidzoną w Łodzi Legią, ostatkiem sił zdołałem nie przespać.

Jeszcze bardziej dobiło mnie pytanie, które postawiłem sobie chwilę później. Kiedy ja właściwie ostatni raz przeżywałem ligowy mecz Wisły czy Widzewa? Wtopy obydwu z Lechem przyjąłem bez mrugnięcia okiem. Kompromitację Białej Gwiazdy z Koroną czułem w kościach przez całą drugą połowę. Punkty wydarte w ostatnich minutach meczów Widzewa z Piastem czy Jagiellonią, Wisły ze Śląskiem i GKS-em? Nie, to też wziąłem na chłodno, porażki w tych meczach też by mnie nie ruszyły.

W tym tkwi sęk, że poziom piłkarski w naszej lidze jest tak żałosny, że nie sposób przywiązywać wagi nawet do wyników, bo te są bardziej przełożeniem szczęścia niż umiejętności. Tabela Ekstraklasy nie tyle segreguje drużyny na kiepskie, średnie, dobre i najlepsze, tylko na te, którym fortuna chwilowo sprzyja i te, od których los się odwrócił.

Wiadomo, że kaca najlepiej leczyć tym, czym się człowiek struł, więc próbowałem sobie poprawić humor występem Realu Madryt w Sevilli. Niestety bramkę przegapiłem, a Real ostatnio lubi bić głową w mur, więc za dużo dobrej piłki nie obejrzałem. To zabawne jak niezmiennie pokraczna jest kadra tej drużyny. Środkowych pomocników zatrzęsienie, ale skrzydłowych brak.

Do tego masa zawodników po przejściu do Realu okazuje się znacznie słabsza niż się wydawało. Di Maria ma przebłyski geniuszu, ale przez większość czasu to zawodnik pokroju Valencii z ManU, może nawet słabszy. Coentrao to też na razie nie ten rozmiar kapelusza. Arbeloa? Chyba nigdy gracz tak przeciętny nie zagrał tylu spotkań dla tego wielkiego klubu. Ronaldo sam miota się gdzieś po boisku, już w którymś meczu nie może sobie znaleźć pozycji. I do powrotu Marcelo chyba sobie nie znajdzie.

Mourinho ma za to kłopot bogactwa środku pola. Przynajmniej na papierze, bo do gry nadają się tylko Alonso, Khedira i Ozil, może Essien. Reszta to strachy na wróble. Kaka w Realu jest niezmiennie beznadziejny, a i tak gra chyba lepiej niż Modrić. No i jeszcze kwestia napastnika. Nie ma na świecie lepszych snajperów niż Benzema i Higuain? Śmiem twierdzić, że Lewandowski by się od nich lepiej prezentował, a jest kilka lepszych nazwisk na rynku, jednak niezmiennie trafiają do innych klubów.

No ale dosyć narzekania na Real. Myślałem, że jak coś napiszę, to rozwiąże mi się dylemat - oglądać Wisłę czy Chelsea z City? Zegar tyka, zaraz pierwsze gwizdki, a ja dalej nie wiem co włączyć. Rozsądek podpowiada - Anglia. Niestety miesiące oglądania Ekstraklasy przyprawiły mnie o stany lękowe przed futbolem. Nawet widząc nazwy dwóch takich firm, obawiam się miernego widowiska.

Pora odlotów

Liga pomału zwija manatki, do końca rundy zostały trzy kolejki i wielu piłkarzy już zaraz będzie myślami przy ciepłych krajach. Jednak dziennikarze, zamiast zapytać takiego Milika czy kupił bilety na Kanary, czy na Malediwy, czy rodzinę wyśle do Egiptu, czy do Tunezji, pytają go - Stuttgart czy Mediolan?

Na wstępie zaznaczę - nie mam nic do Milika, Teodorczyka, Wszołka czy każdego innego nazwiska, które zobaczycie poniżej. Nie mam też nic przeciwko temu, by grali w dobrych klubach, żeby posmakowali prawdziwego futbolu. Ale temat wysyłania tych chłopaków do poważnych europejskich lig już teraz? Dla mnie to totalny dziennikarski (i menadżerski) odlot.

Nie chcę, żeby ktoś pomyślał, że się chłopaka czepiam, ale weźmy na tapetę Milika. Przykład reprezentatywny, głośny, a przy tym miarodajny. Dowód odebrał w tym roku, więc nazywanie go młodym nie jest przesadą. Obiecujący to także nie nadużycie - nastrzelał już 6 bramek w lidze w tym sezonie i nie ma w tym przypadku, bo widać po nim umiejętności.

Tylko przymierzanie go do Milanu? Co łączy Milan i Milika poza trzema pierwszymi literami? Może i Rossoneri nie radzą sobie aktualnie najlepiej, ale i ich aspiracje to nie mistrzostwo T-Mobile Ekstraklasy, a na murawie nie rywalizują z GKS-em Bełchatów. W Mediolanie wynik poniżej półfinału Ligi Mistrzów jest rozczarowaniem. Co może dać taki Milik, żeby przybliżyć Milan do półfinału? W dorobku ma półtora sezonu w Górniku, 10 bramek na poziomie Ekstraklasy i łącznie jakieś 20 minut przeciwko Anglii i Urugwajowi.

Pewnie, jak na 18-latka z Górnika fajnie to wygląda, ale dla zawodnika Milanu mierzenie się z graczami pokroju Caceresa, a nawet lepszymi, to chleb powszedni. Zresztą spójrzmy na kadrę Milanu. W ataku El Shaarawy, Pato, Krkić, Robinho - nawet jeśli niektórzy są na wylocie albo zawodzą, to ich nazwiska i tak robią wrażenie. Ale nawet bardziej "anonimowy" dla przeciętnego polskiego kibica Pazzini w trzech poprzednich sezonach nabił 41 bramek w Serie A. Gdzie tu miejsce dla Milika, czy Teodorczyka (bo jego też gazety tam wysyłają).

Ktoś powie - bo to inwestycja na przyszłość. Może dla Milanu, ale nie dla piłkarza. Żeby zagrać w Milanie - Milik, Teodorczyk czy dowolny inny podlotek z Ekstraklasy jeszcze sporo musiałby się nauczyć. Albo chociaż sprawdzić się w jakichś poważnych rozgrywkach. Kluby takie jak Milan piłkarzy pokroju Milika sprowadzają na kopy, potem upychają ich po słabszych klubach, głównie Serie B i niżej. Koniec końców z większości pożytku nie ma, karierę robi 1 na 10, może nawet 15.

W Palermo mieliśmy już Matusiaka, mieliśmy Glika. Do Milanu (tu wstaw jakąś odległą literę alfabetu) trafił niejaki Miśkiewicz, ale w dużym klubie żaden miejsca nie zagrzał. Dlatego marzenia o Miliku, Teodorczyku czy dowolnym innym grajku z Ekstraklasy wybiegającym na boisko w derbach Mediolanu, należy odłożyć na przyszłość.

Troszkę sensowniej brzmi VfB Stuttgart. Liga słabsza, nazwiska w kadrze nie tak porażające. Ale przecież i tak trzeba będzie mierzyć się z piłkarzami Bayernu, Borussii czy Schalke. Oczywiście o ile wygra się rywalizację o miejsce w składzie z Harnikiem i Ibiseviciem (a jest jeszcze Cacau, tylko że poważnie kontuzjowany). Czy mecz z Urugwajem nie nauczył nikogo, żeby patrzeć na umiejętności naszych piłkarzy z dystansem? Przecież latynosi rozjechali nas nie tylko kulturą gry, ale nawet samym wybieganiem. Byli wyraźnie szybsi, silniejsi i bardziej ruchliwi. A z piłkarzami tej klasy trzeba się mierzyć w poważnych ligach co tydzień.

Zresztą nie patrzmy w gwiazdy, pozostańmy na Ziemi i przyjrzyjmy się naszym nieoszlifowanym diamentom. Wczoraj przeczytałem, że menedżer Milika wolałby, aby piłkarz do końca sezonu został w kraju. Pierwsza myśl? "Nareszcie ktoś rozsądny!" Ale potem tak sobie pomyślałem - a może to tylko dobra mina do złej gry? Może pomimo natłoku artykułów, prawdziwych ofert zwyczajnie nie ma?

W sobotę Górnik zagrał z Polonią i gwiazdki polskiej piłki nie tylko nie olśniły, ale zwyczajnie rozczarowały. A przecież kopały tylko na poziomie naszej przaśnej ligi, nawet nie naprzeciw mocarnej Legii, tylko w starciu z rywalem z tej samej półki. Mimo to występy Wszołka, Teodorczyka i Milika można podsumować jednym słowem - kicha. Patrzmy dalej, nie tylko żaden z nich nie wbił w tym sezonie więcej jak 6 bramek, ale ogólnie cały tercet od paru kolejek na boisku raczej niedomaga. Chlubnym wyjątkiem występ Teodorczyka przeciwko Koronie, ale on z kolei wcześniej wplatał w rundę słabsze mecze.

Z naszej ligi wyszło w ostatnich latach kilku niezłych piłkarzy, którzy nie zniknęłi gdzieś na ławkach swoich klubów. Ale oni na te transfery zapracowali nie poprzez "robienie swojego", nie poprzez "dobrą jak na swój wiek grę" tylko zostając absolutnymi, niekwestionowanymi gwiazdami rozgrywek. A i tak pierwszy sezon na zachodzie to takie, mniej lub bardziej udane, frycowe.

Błaszczykowski? Kontrakt z Borussią podpisał po 2 latach spędzonych w Wiśle, a barwy zmienił jeszcze pół roku później. W międzyczasie wkręcał w ziemię nie tylko defensorów z Ekstraklasy, ale i w Pucharze UEFA. Lewandowski? Król strzelców pierwszej ligi, w Ekstraklasie debiutanckiego gola zdobył krzyżakiem. Pierwszy sezon dla Lecha - 14 trafień, drugi sezon - 18. Do tego reprezentacja i puchary. Rudniew najpierw Węgry, potem 33 ligowe bramki dla Lecha i pojedynek strzelecki z Del Piero. Marcelo wbił w naszej lidze w dwa sezony tyle bramek, co Milik jak do tej pory, a Marcelo to przecież stoper.

Fajnie, że Milik jest młody, że ma dopiero 18 lat, ale nikt mu za to nie da miejsca ani w składzie Milanu, ani Stuttgartu, ani nawet Kaiserslautern. Tam trenerzy nie zwykli dawać występów na wyrost swoim wychowankom, dlaczego mieliby robić ukłon w kierunku Polaka? Niedawno do Kaiserslautern uciekł Świerczok - pomijając krajową hierarchię, po przebłysku w pierwszej lidze. Jego szczęście, że w klubie chcą go wypożyczać, a nie że kisi się na ławce rezerwowej rezerw jak Klich w Wolfsburgu. Nawet taki talent jak Sobiech ma pod górkę w Hanowerze, bo zamiast pójść do Wisły, Legii czy Lecha, trafił do przeciętnej Polonii, z której w dodatku musiał przedwcześnie uciekać przed zakręconym prezesem.

Dla Milika, Teodorczyka, Wszołka i jeszcze kilku innych młodych talentów, obecny sezon nie jest pierwszym na tym szczeblu rozgrywkowym, co przemawia na ich korzyść. Ale to, że grają, nie jest jeszcze równoznaczne z tym, że mają dostateczne umiejętności na podbój Europy. W dodatku spójrzmy jak w ostatnich latach z krajowych rozgrywek ubywało postaci wiodących, a ich miejsce zajmowali właśnie młodzi. Dla zatęchłej struktury naszej ligi zapewne jest to z pożytkiem, ale dla poziomu rozgrywek z pewnością nie. Milik ściera się ze słabszymi obrońcami niż ci, których miał przed sobą Lewandowski.

W dodatku o ile jeszcze Teodorczyk ma konkurencję w ataku Polonii w osobie Dwaliszwiliego, Gołębiewskiego, czy aktualnie odsuniętego od składu Caniego, o tyle Milik miejsce w jedenastce dostaje z urzędu, bo nie ma poważnego rywala. Wszołka Polonia też nie bardzo ma kim zastąpić. W Lechu gra Możdżeń, Tonew, Drewniak czy Linetty, bo wybór jest tylko między młodymi graczami. To samo w Legii, gdzie jak nie Kosecki, to Żyro, Kucharczyk albo Salinas. Tyle chwali się młodych Widzewiaków, ale Mariusz Stępiński na razie przegrywa rywalizację z największą ligową pokraką - panem słupek, łokieć, ręka i symulka. Rybicki zaczął grać dopiero, kiedy wykruszył się pierwszy skład.

Ja wiem - w tych doniesieniach gazet jest więcej sensacji niż faktów. Pewnie naszą młodzież ktoś obserwuje, ale do wysyłania ofert jest jeszcze daleko. No chyba, że ktoś liczy, że wyciągnie naszych za grosze. Martwi mnie jednak, że nasze media tak łatwo chwytają temat i zamiast podejść do sprawy rzeczowo, zachowują się jak nastoletni fani. Lewandowski w Manchesterze? Pewnie - Van Persie ma pełne gacie, Rooney sonduje powrót do Evertonu, Chicharito już się spakował i kupił bilet do Meksyku, a Welbeck załamał się i postanowił zawiesić buty na kołku.

Tak, sensacje się lepiej sprzedają. Ale tymi sensacjami dziennikarze robią wodę z mózgu nie tylko kibicom, ale na dodatek piłkarzom. Niech ten Milik strzeli dla Górnika (czy nawet innego klubu Ekstraklasy) nie 10 a 20 albo 30 bramek, to samo Teodorczyk dla Polonii. Wtedy będą mogli pójść zmienić Lewandowskiego w Borussii, a Lewandowski niech nie mierzy w zatłoczony Manchester, tylko poszuka klubu z jako-takimi wakatami, np. Milan.

Polska bramkarzami stoi?

Jeszcze kilka miesięcy temu nikt nie ważyłby się zakończyć tego zdania znakiem zapytania. Dzisiaj patrzę na powołania Waldemara Fornalika i odczuwam delikatny niepokój. Nie chodzi mi o losy starcia z Urugwajem, to mecz towarzyski – sukcesem będzie, jeśli kilku piłkarzy potraktuje go poważnie.

Idol "Januszów"

Chodzi raczej o datę 22 marca 2013 roku. Wtedy (o ile pogoda znów nie zaskoczy operatorów stadionu) Polska będzie podejmować Ukrainę. Kto stanie w naszej bramce? Kandydatem numer jeden jest Przemysław Tytoń. To niezły bramkarz, choć uważam, że w Polsce nieco przereklamowany. Stał się idolem "Januszów", od kiedy obronił jedenastkę przeciwko Grecji, ale prawda jest taka, że na przedpolu jest mocno niemrawy. Klasą światową bym go nie nazwał.

Jest też jeszcze jedna kwestia, doskonale znana kibicom, ale dla "Januszów" mogąca być rewelacją. Otóż Tytoń stracił miejsce w bramce PSV Eindhoven. Polak zagrał w pierwszych 5 kolejkach, puścił w sumie 6 bramek, raz zachował czyste konto i po porażce z Utrechtem Dick Advocaat zrezygnował z usług naszego reprezentanta. Teraz między słupkami PSV stoi Boy Waterman, który w 6 meczach tylko 3 razy wyciągał piłkę z siatki i aż 4 razy zachował czyste konto.

Mecz z Utrechtem odbył się 16 września. Tamten dzień od 22 marca dzieli ponad 6 miesięcy. Jeżeli do tego czasu Tytoń nie podniesie się z ławki, główny kandydat do bronienia w kadrze będzie miał za sobą półroczny okres bez regularnej gry o stawkę. Raczej kiepska perspektywa. Na Urugwaj Fornalik powołał jednak jeszcze tylko Tomasza Kuszczaka.

Brytyjska alternatywa

Do Kuszczaka nic nie mam. Dobry bramkarz – bazujący bardziej na wyszkoleniu niż na bramkarskim szaleństwie (jak np. Artur Boruc), a przy tym obdarzony genialnym refleksem na linii. Broni co prawda tylko w Brighton & Hove – aktualnie 8. pozycja w Championship – ale przynajmniej gra regularnie i to z pozytywnym skutkiem. Komplet 15 występów, 11 puszczonych goli i 5 razy zachowane czyste konto.

Jest jeszcze Wojciech Szczęsny. Ostatnio kontuzjowany, ponoć już w treningu, ale ani w lidze przeciwko Manchesterowi, ani wczoraj przeciwko Schalke, nie usiadł nawet na ławce. Jego nieobecność wśród powołanych nie dziwi. Pytanie brzmi - czy jego nazwisko będzie figurowało w powołaniach na Ukrainę? W okresie poprzedzającym kontuzję Arsene Wenger o Polaku nie wyrażał się już tak ciepło, jak kiedyś, a ostatnio niemal zupełnie o nim zapomniał.

Przed Euro Szczęsny w klubie występował pomimo urazu, choć był niemal wykluczony z treningów. Nowy sezon rozpoczął w wyjściowym składzie, po jednym meczu na dwa zniknął z klubowej kadry ze względu na drobny uraz. Wrócił w starciu z Southampton i choć Arsenal wygrał wysoko, to stracił jedną bramkę po kiksie Szczęsnego. Następnego dnia okazało się, że Polak ustąpi miejsca Vito Mannone w meczu Ligi Mistrzów. Powód? Kontuzja, której nabawił się jeszcze przed meczem ze Świętymi.

Pod koniec września w klubie przewidywano, że Polak do gry wróci za 2-3 tygodnie. Mamy listopad, Szczęsny w pełnym treningu jest od zeszłego poniedziałku, ale nie usiadł jeszcze nawet na ławce. W pierwszym składzie pewniakiem jest Mannone, który zbierał pochwały od szkoleniowca jeszcze przed meczem z Southampton. W tym sezonie Włoch zagrał już 8 spotkań w lidze. Puścił co prawda 7 bramek, ale 5 z nich w starciach z ligowym topem – United, City i Chelsea. Do tego trzeba pamiętać, że gromy po tych meczach leciały głównie w kierunku defensorów.

Może niepotrzebnie się martwię, może w sztabie Kanonierów po prostu dbają o zdrowie Polaka. Ale jeżeli szybko nie wróci do pierwszego składu, będziemy mieli kolejny poważny znak zapytania. W wariancie optymistycznym Szczęsny i Tytoń do marca wrócą do regularnego grania. Ale trener kadry powinien brać pod uwagę także wariant pesymistyczny.

Co jeśli Waterman i Mannone na dłużej zajmą miejsce w składach swoich drużyn, co na dziś wcale nie wydaje się takie nieprawdopodobne? Zostajemy z jednym Kuszczakiem. A co jeśli i jemu przytrafi się kontuzja albo zniżka formy? Mamy dwa terminy spotkań towarzyskich, żeby chociaż przyjrzeć się kandydatom – jeden teraz w listopadzie i jeden w lutym.

Z jednej strony niedobrze, że trener nie powołał nikogo poza Tytoniem i Kuszczakiem. Nie oczekiwałbym nawet, że taki zawodnik dostałby szansę gry, ale powołać by nie zawadziło. Z drugiej strony – kogo Fornalik miałby właściwie powołać? Tytoń, Kuszczak, Szczęsny, a potem długo, długo nic.

Łukasz Fabiański? W Arsenalu od dawna boczny tor, w dodatku kontuzja i konieczność operacji. Trenować zacznie prawdopodobnie w lutym. Artur Boruc? Znalazł sobie wreszcie klub – Southampton. Chłopiec do bicia, ale chociaż w Premiership. Niestety Boruc zagrał dwa razy, puścił 6 bramek i odreagował rzucając czymś we własnych kibiców. Teraz zastanawiają się w klubie – co z nim dalej zrobić.

Grzebanie w odpadkach

A jak tam nasi młodzi zdolni? Grzegorz Sandomierski wyjechał rok temu do belgijskiego Genku. Miejsca nie zagrzał, poszedł na wypożyczenie do Jagiellonii. Trochę u nas pograł, wrócił z wypożyczenia i natychmiast wysłano go na kolejne. Tym razem kierunek to Wyspy Brytyjskie, konkretniej grające w Championship Blackburn Rovers. Rovers pomału zbierają się do powrotu do najwyższej klasy rozgrywkowej, a Sandomierski gra... W rezerwach. A przynajmniej grał, bo niedawno ktoś przejechał mu w meczu butem po twarzy i Polak wylądował w szpitalu.

Jest ktoś jeszcze? Jak tam Esensej de Casa, szerzej znany(?) jako Wojciech Pawłowski? Ano, przyspawał się do ławki włoskiego Udinese. To może poszukajmy w Polsce? Kto tam jest na szczycie tabeli? Legia, a w niej broni Dusan Kuciak – Słowak. Lech? Jasmin Burić – Bośniak. Polonia ma Przyrowskiego i Pawełka, do kompletu brakuje im jeszcze tylko Cabaja.

Na tym tle nawet kandydatura Macieja Mielcarza z Widzewa wygląda rozsądnie. Chociaż pamiętajmy, że nawet bardzo udany rok w wykonaniu tego piłkarza nie zmieni faktu, że to wciąż ten sam Mielcarz, przy którym każde dośrodkowanie wygląda groźnie. Ostatnio Rafał Gikiewicz posadził w dwóch meczach na ławce Marijana Kelemena, ale to chyba zbyt mało, żeby wysyłać mu powołanie. Natomiast młody Łukasz Skorupski z Górnika jest – no cóż – młody i też popełnia błędy.

To kto gra?

Zostały jeszcze dwie kandydatury. Jedna nieco poważniejsza, druga to raczej ciekawostka mająca ustawić nieco w perspektywie sytuację Tytonia. Zaczniemy właśnie od tej drugiej, od Filipa Kurto. Kto to? Były bramkarz Wisły Kraków. Pod Wawelem się nie nagrał. Dwa mecze (w tym jeden niepełny) w Ekstraklasie w minionym sezonie. Nawet w sparingach nie mógł złapać rytmu, bo testowano kolejnych kandydatów na krakowskiego zbawiciela.

Ale mimo to znalazł się na niego ktoś chętny. Latem wygasł mu kontrakt z Białą Gwiazdą, a nowy Polak podpisał już w Holandii, z grającą w Eredivisie Rodą Kerkrade. Co ciekawsze, z miejsca wskoczył do pierwszego składu i póki co zagrał we wszystkich 11 kolejkach. Początki miał nieciekawe. Kilka wpadek i piłkarskie baty zebrane od potentatów z Eindhoven (5 bramek) i Alkmaar(4 bramki).

Ale oprócz tego puścił tylko 7 bramek w pozostałych 9 spotkaniach – co godne podkreślenia – w drużynie broniącej się przed spadkiem. W dodatku z 4 starć wyszedł z czystym kontem. Przy dorobku Tytonia występującego w bardzo mocnym PSV, dokonania Kurto wyglądają więcej niż solidnie. Mimo to Kurto to niedoświadczony młokos, który jeśli zbierze bramkarskie szlify, to może kiedyś zapuka do reprezentacji.

Prędzej powołanie można by wysłać do Pawła Kieszka. Kieszek latem zwolnił Kurcie miejsce w Kerkrade, gdzie zagrał w 25 meczach, wcześniej wygrzewał siedzenia na ławce rezerwowych i trybunach FC Porto. Teraz wrócił do innej portugalskiej drużyny – Vitorii Setubal. Po tym jak pierwszy bramkarz puścił 5 bramek z Benficą, trener dał szansę Polakowi, a ten ją zdecydowanie wykorzystał. W ciągu 6 spotkań wyrósł na lokalnego bohatera, trzy razy zachował czyste konto, w tej kolejce pomógł pokonać Sporting.

To trochę smutne, że po 6 udanych meczach Kieszek jest kandydatem numer 3 do bramki reprezentacji Polski, ale tak właśnie wygląda na dzień dzisiejszy osławiona polska szkoła bramkarska. W marcu może nie być kim grać. I choć powołania dla takiego Kieszka czy Skorupskiego brzmią jak świadome dewaluowanie rangi reprezentanta, to w moich oczach są koniecznością.

Lepiej dać im teraz szansę na kontakt z pierwszą reprezentacją, obejrzeć z bliska i ocenić, niż potem wybierać po omacku pierwszego bramkarza na mecze eliminacyjne. Jak już napisałem, może problemu nie będzie, może nasi bramkarze wrócą na właściwe tory. Ale równie możliwe, że będziemy wybierać między rezerwowym Tytoniem a rezerwowym Szczęsnym i po omacku będziemy szukać alternatywy.

O tym, jak przegapiłem passę Juventusu

Wczoraj dobiegła końca wspaniała passa Juventusu Turyn, który jednak nie dobił do 50 i zatrzymał się na 49 kolejnych spotkaniach bez porażki w Serie A. Pierwszym od ponad roku pogromcą Starej Damy okazał się odwieczny rywal - Inter Mediolan. W dodatku stało się to w Turynie, na nowiutkim obiekcie Bianconerich.

Gdy w 28. sekundzie gry Vidal otwierał wynik meczu, kibice turyńskich zebr myślami byli już przy świętowaniu mistrzostwa. W Italii jeszcze przed pierwszym gwizdkiem ochrzczono ten mecz mianem przedwczesnego starcia o Scudetto. Tymczasem, zamiast 7 punktów przewagi nad Internazionale, Juventus ma marne jedno oczko więcej i w dalszej perspektywie mecz na San Siro.

Tak się złożyło, że z całej tej fantastycznej serii Juventusu, ja zobaczyłem tylko jej koniec. I nie był to przypadek. Nie żywię jakiejś animozji względem Starej Damy. Jeżeli w ogóle czynnikiem były jakieś względy osobiste, to prędzej moja delikatna niechęć do ligi włoskiej. Piłkarze grają tam wspaniali, kluby to największe marki na świecie, kibice robią atmosferę, jakiej nie uświadczy się w angielskich i hiszpańskich "teatrach".

A jednak ja Serie A oglądam znacznie rzadziej niż inne czołowe ligi. Dlaczego? Spójrzmy na wczorajszy mecz. To miała być reklama włoskiej piłki, ichnie Gran Derbi. Mecz, który elektryzował kraj i miał zelektryzować cały kontynent. Dwie wielkie firmy wracające do pełni blasku i ogromny ładunek podtekstów miały stworzyć najlepsze widowisko tej jesieni.

Tymczasem kto spóźnił się pół minuty z włączeniem transmisji, po pierwszej połowie mógł się poczuć równie oszukany, jak piłkarze Interu. Mierząca w 50 mecz z rzędu bez porażki maszyna do zabijania z Turynu, przed własną publicznością wchodziła w ośmiu we własne pole karne. Nie dlatego, że Inter tak żywiołowo nacierał. Po prostu takie mieli założenia - wbić bramkę, a potem obrona Częstochowy. Gdyby Inter nie popełniał tylu błędów z tyłu, Handanović zaliczyłby pewnie najmniej pracowity występ w karierze.

Inter też wyglądał na drużynę, która najchętniej schowałaby się we własnej szesnastce, ale pech chciał, że arbitrzy nie zauważyli kilometrowego spalonego Asamoaha przy bramce Vidala i trzeba było odrabiać straty. Obok niezbyt imponujących ataków Interu i schowanego za podwójną gardą Juventusu, na pierwszy plan wyrosło słabe sędziowanie. W 30 minucie gry Lichtsteiner dostał żółtą kartkę, kilka minut później powinien obejrzeć drugą, za poważniejsze przewinienie, ale sędziemu nie chciało się sięgać do kieszeni.

Lichtsteinera sędzia oszczędził, co pozwoliło zdjąć go z murawy i zastąpić Caceresem. Ale z boiska arbiter mógł usunąć jeszcze kilku zawodników w biało-czarnych strojach. Powodów dostarczyli więcej niż dość. Właśnie to zniechęca mnie do tych rozgrywek. Defensywna, minimalistyczna gra, dużo fauli, jeszcze więcej teatru i gubiący się w tym wszystkim (miejmy nadzieję, że nieumyślnie) sędziowie.

Ale to wciąż nie jest prawdziwy powód, dla którego nie zobaczyłem ani jednego z poprzednich 49 spotkań Juventusu. Serie A jednak zdarzało mi się oglądać, Juventusu nie. Dlaczego? Bo nie przegrywał. Nie przeszkadzało mi to, że maszeruje po mistrzostwo. Przeszkadzało mi, że nie ma z kim walczyć.

Juventus wygrał tamten sezon trochę walkowerem. Jedynym klubem, który usiłował się wmieszać w walkę o Scudetto był najsłabszy od lat Milan. Tylko że Milan, nie dość że był na fali opadającej, to jeszcze na głowie miał Ligę Mistrzów. Juventus nie załapał się nawet na Ligę Europy - mógł skoncentrować się na krajowych rozgrywkach.

Oglądanie samotnego maratończyka, który odstawił peleton na bezpieczną odległość, nie jest szczególnie ekscytujące. Mam przy każdym stawianym przez niego kroku zasanawiać się, czy się nie potknie? Czy sznurówki mu się nie rozwiążą (oni chyba nawet nie mają sznurówek)? Czy nie napadną go dzikie zwierzęta (ha, maraton na sawannie ze świeżym mięsem na plecach - to bym oglądał)?

Zajrzyjmy na moment do Hiszpanii. The Special One wczoraj wykręcił historyczny klubowy rekord - setne zwycięstwo w 133 meczach. Żaden inny trener tak szybko nie dobił do setki. Ale choć nie taką najgorszą Saragossę odprawił czterema bramkami, to nawet tak wspaniały kawałek futbolu może się przejeść, jeśli nie jest doprawiony emocjami.

Kolejny galaktyczny Real i najwspanialsza w historii Barcelona. Od czasu do czasu można zerknąć jak prowadzą korespondencyjny pojedynek w ośmieszaniu nieszczęśników, którzy podobno uprawiają tę samą dyscyplinę sportu. Ale Juventus? Stara Dama w lidze, która jeszcze nie pozbierała się po aferze korupcyjnej, nie dobiła nawet do 70 zdobytych bramek. To, że nie przegrywała, czyniło jej mecze tylko bardziej nudnymi.

Paradoks. Gdyby Juventus nie miał szans na porażkę z Interem, wczorajszy mecz też bym sobie pewnie odpuścił. Teraz, kiedy w tabeli obie drużyny dzieli tylko jeden punkt, mecze Bianconerich będę oglądał pewnie znacznie częściej.

Historyczny wyczyn Evry

Nie wiem, czy Patrice Evra zapamięta mecz z Arsenalem na dłużej, ale chyba powinien. Dla jego drużyny był to raczej spacerek. Vermaelen sprezentował gospodarzom bramkę już w 3. minucie gry, a potem było już z górki. Czerwone Diabły nawet się nie starały. Oddały bezradnym Kanonierom pole, a i tak co rusz miały okazję, by podwyższyć prowadzenie. W końcu gola na 2-0 zdobył właśnie Evra. Co w nim takiego szczególnego?

Ano, od kiedy z wielkiej piłki zniknęli Roberto Carlos i Bixente Lizarazu, to właśnie Francuz senegalskiego pochodzenia uchodzi za najlepszego lewego obrońcę świata. Na Old Trafford pojawił się w styczniu 2006 roku i od tamtej pory jest pewniakiem do pierwszego składu. Niewysoki jak na obrońcę, ale naraz silny i bardzo dynamiczny. Ma wszelkie atuty, by brylować na swojej pozycji w defensywie.

Ale na tej pozycji trzeba też umieć grać do przodu i z tego przede wszystkim Evra jest znany. W trakcie meczu niezliczoną liczbę razy przemierza całą długość boiska, harując od jednej linii końcowej do drugiej. Blisko siedem lat w Manchesterze United, cztery mistrzostwa kraju, trzykrotnie zdobyte wicemistrzostwo. Ile ten ofensywnie grający zawodnik musiał nastrzelać bramek w Premiership?

Wliczając dzisiejszego gola? Cztery. Pięć, jeżeli dodamy samobójcze trafienie przeciwko West Bromwich Albion dwa sezony wstecz. Zawodnik rokrocznie nominowany na swojej pozycji do miana najlepszego na świecie, wielbiony za wkład w grę ofensywną, grając w drużynie, która zdominowała własne podwórko, zdobył zaledwie cztery ligowe bramki.

Ale sam fakt trafienia do siatki przez Evrę nie jest historyczny. Nie chodzi też o okoliczności, tzn. strzał głową. Mierzący wg różnych źródeł od 1,73m do 1,75m wzrostu zawodnik pokonywał już w ten sposób bramkarzy. Kto wnikliwie śledzi Premiership, ten wie, że w tym sezonie Evra po główce zdobył już bramkę przeciwko Newcastle. I właśnie dlatego ten moment w jego karierze jest historyczny. Po raz pierwszy po przenosinach do Anglii 31-letni Francuz ma na koncie dwa ligowe trafienia w sezonie.

Ostatni raz równie skuteczny był 10 lat temu, kiedy rozgrywał swój pierwszy sezon w barwach AS Monaco. Tylko, że wtedy drugie trafienie zanotował w 31. kolejce. Gdy piszę te słowa, w Anglii wciąż trwa 10. kolejka i tak sobie myślę... Nie, nie zastanawiam się, ile bramek nastrzela Evra - jeśli poprzestanie na dwóch, nikt nie będzie w szoku. Głowię się raczej nad tym, jak wielkim rozczarowaniem będzie w tym sezonie brak tytułu dla United?

Popatrzmy jak wielki potencjał ofensywny ma ta drużyna. Na bokach obrony szaleją wybiegani Evra i Rafael, obaj już z dwoma trafieniami na koncie. Z obrońców po bramce dołożyli jeszcze Evans i Buttner, którego sprowadzenie miało tak pobudzić Evrę. A to tylko obrońcy. Dalej siła ognia Czerwonych Diabłów jest jeszcze bardziej imponująca.

Samych napastników na najwyższym poziomie światowym Sir Alex Ferguson ma zbyt wielu, żeby zmieścić ich naraz na murawie. Przeciwko Arsenalowi wyszli Rooney z van Persie'm. A jest jeszcze Chicharito, jest Welbeck. Druga linia? Kagawa, Nani, Valencia, Young, Cleverly, Anderson - na szczęście mają krótkie nazwiska, bo inaczej nie starczyłoby tchu, żeby wszystkich wymienić. A w odwodzie pozostaje też siła doświadczenia w postaci Giggsa i Scholesa.

Defensywa przekonuje trochę mniej. Carrick z Fletcherem od lat robią swoje, ale w ich renomie więcej jest boiskowego stażu niż talentu. Na środku obrony niby wciąż straszy para Ferdinand - Vidić. Tylko, że wszyscy wiedzą jak to jest z tą parą, jak nie jeden, to drugi jest kontuzjowany, nierzadko obaj. W tej chwili leczy się Vidić. Niby są Evans, Smalling i Jones, ale to jeszcze nie ten rozmiar kapelusza, w dodatku oni także nie są ze stali.

W bramce numer jeden to De Gea, jest też Lindegaard. Każdy z nich ma papiery na bronienie na najwyższym poziomie, ale presja oczekiwań ciąży na nich gigantyczna. Stają w końcu pomiędzy tymi samymi słupkami, w których jeszcze nie tak dawno stawał van der Sar, jeszcze przed nim Schmeichel. Nie bramkarze a legendy.

Ktoś mógłby powiedzieć, że ta drużyna może pokonać się sama, że nadmiar talentu może wprowadzić niezgodę w szatni i na boisku, że nadmierna pewność siebie może kosztować cenne punkty. Historia zna aż nadto takich wypadków. Ale pamiętajmy kto trenuje tę drużynę. Sir Alex Ferguson. Miałem tu dodać jakiś epitet, ale po co? Każdy wie, kim on jest dla futbolu.

United w tym sezonie mają pakę, jakiej dawno nie mieli, a przegonić ich będzie mógł tylko ktoś lepszy. Tytuł dla czerwonej strony Manchesteru? Chelsea zgubiło punkty ze Swansea, a City wychodzi na murawę, gdy piszę te słowa. Mimo to, nawet jeśli Citizens przegrają, kibice United nie będą spać spokojnie. Ich klub ma wszystkie składowe, by zostać mistrzem, ale tytuł i tak może im się wymknąć, bo rywale prezentują się równie niewiarygodnie.

Problemy pierwszego świata - myślę sobie, oglądając jednym okiem Widzew z Jagiellonią.